We waren amper één uur vertrokken op onze 8-daagse bergwandeltocht, wanneer één deelnemer al achterop bleef en feller aan het hijgen was dan wat je zou verwachten bij deelnemers aan een dergelijke tocht. Het was al snel duidelijk dat reisbegeleider kan uitdraaien op iets heel anders dan wat sommigen 'gratis vakantie' noemen. Daar liep ik dan, met een bovenkamer die liever wat wilde genieten van de eerste vergezichten, maar noodgedwongen zeven versnellingen moest hoger schakelen. De gedachten die door mijn hoofd vlogen waren er niet naast. "Kan ik iemand na nog geen twee uur wandelen terugsturen? Moet zij dan een week op hotel, ergens logeren, moet ik zorgen dat ze een ticketje (trein, vlucht?) naar huis kan nemen? Moet ik met har terug naar de start en al onmiddellijk de groep alleen laten en hen achteraf weer inhalen? Ik zie het toch juist, als zij op deze opwarmer nog niet mee kan, dat is het toch ondoenbaar, of ben ik nu zo mis?" Het liefst van al zou ik een tweede en een derde mening vragen, maar na nog geen twee uur wandelen, ga ik echt niet aan een andere deelnemer vragen wat die ervan denkt. Ik sta helemaal alleen en zal een beslissing moeten nemen en wel nu. "Neem ik haar mee of niet, en wat als ik haar meeneem?" We kennen allemaal die heerlijk onbevangen quote en levensfilosofie van Pipi Langkous, "ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan." We hadden een Pipi in de groep, en de befaamde levensfilosofie was zonet als een losgeslagen rots in ons gezicht geland.

In mijn hoofd begin ik de volledige week te overlopen. Ik ken de route quasi uit mijn hoofd. Ik weet dat we vanaf de eerste col geen bereik meer hebben (telefoon, mobiele data) en dat ik enkel nog walkie-talkies en en sateliettelefoon heb. Gelukkig heb ik aan het kantoor vooraf gevraagd of ze walkie-talkies kunnen aanschaffen, want dat hadden ze niet, en in een berggebied zonder gsm-dekking vind ik het noodzakelijk om dat mee te hebben. De medereizigers maken plezier en willen met me babbelen, kennismaken, vragen benieuwd nar hoe de volgende dagen eruit zien. Ik mag me echter niet verliezen in die gesprekken, maar ik moet in allerijl nadenken en beslissingen nemen en dit zonder te kennen te geven waarover ik nadenk. Haar terugsturen vind ik heel erg ingrijpend, ze is tenslotte nog maar 19 en heeft en flinke som betaald voor deze reis. Ik overloop de optie om haar mee te nemen en alle consequenties. "Oké, op dag twee kan ze een stuk inkorten, maar dan moet er iemand met haar mee. Op dag drie kan ze een alternatieve, gemakkelijke route doen, maar dan moeten er toch twee anderen met haar mee. Dag 4 is als dag twee, lukt wel met een stukje inkorten. Dag 5 is er een alternatief via een grindweg, maar moet er weer minimum één andere persoon met har mee. Dag zes is geen probleem. Dag 7 lijkt me onmogelijk, tenzij ze op enkele dagen tijd enorme progressie heeft geboekt in techniek, durf en conditie. Alternatieve routes zijn er niet voor die dag zeven. Op dag 4 hebben we 's avonds bereik, dan slapen we in een berghut. Daar heb ik tijd om alle scenario's opnieuw te bekijken en na te gaan of er transport mogelijk is vanuit dat dorpje naar de andere kant van de Alpen. Eenvoudig zal dat niet zijn, want, zoals ik vooraf gecheckt had, ruim vier uur rijden met de auto." De cruciale vraag die zich stelt is, als ik haar meeneem, of we op dag 6 vast komen te zitten zonder oplossing of niet. En wat dan? Wat als er van daar geen oplossing is? De hele tocht teruglopen naar dag 4, 2 en 1?

Op foto lijkt het vaak erg makkelijk, tot je dar staat en de afgrond naast je ziet, in combinatie met de opgestapelde vermoeidheid in je hele lichaam, na 7 dagen met die zware rugzak zeulen.

In zekere zin wrijf ik ook wel een beetje in mijn pollekes. Ik geef heel graag les. Techniek. Sneller afdalen, goed gebruik van de stokken om krachten te verdelen over armen en benen. De precaire situatie geeft me groen licht om fel in te zetten op die lesmomenten en op het belang van goede vaardigheden.

Als we de groep bijna elke dag moeten opsplitsen, is dat dan wel nog verantwoord, want dat wil zeggen dat ik elke dag enkele mensen aan hun lot overlaat? Ik heb een EHBO-kit bij, maar geen twee. Wat als er met hen iets gebeurd? Moeten we dan het hele eetplan omgooien? Je kan immers niet zeggen dat iedere groep een half blok maïs en een half blik linzen meeneemt. En als er elke dag andere groepsleden met haar mee moeten, gaan die personen dat wel willen? Zij hebben immers ook voor die reis betaald. Hoe ga ik dat alles communiceren aan de groep? Gelukkig heb ik de afgelopen jaren nogal wat boeken verorberd over (verbindende) communicatie, groepsdynamiek en andere onderwerpen die hier van pas komen. Wat als er enkelen zijn die geen gemakkelijkere route met haar willen doen? Ik kan toch niet een andere persoon alle dagen met haar de kortere route laten doen? Ik had me alleszins de start van de reis anders voorgesteld.

We passeren de eerste col en ze, onze achterblijver, blijft nog meer achter. In zekere zin ben ik daar blij om, want het laat er wat mij betreft geen twijfel over bestaan dat ze niet mee zal kunnen en dat vergemakkelijkt de beslissing. Tijdens die eerste etappe lopen we veel vertraging op. Teveel. We komen op de bivakplaats aan rond 18.40 in plaats van ruim 16.00. Dat betekent dat er die avond heel snel moet gehandeld worden. Snel tenten opzetten, snel koken en eten. Nauwelijks tijd voor persoonlijke hygiëne of voetverzorging. De deelnemers zijn vermoeider dan nodig, vanwege de extra uren met rugzak op. "Dit is echt niet goed," besef ik. Bergwandelen en kamperen kan maar succesvol zijn als er 's avonds tijd is om te ontspannen, rusten, recuperatie, persoonlijke hygiëne, voet- of wondverzorging, en vooral, genieten van het bergleven. Als we dit alle dagen zouden voorhebben, zal de pret snel weg zijn en plaats maken voor opgestapelde vermoeidheid, die frustraties, spanningen en risico's met zich meebrengt. De zon is inbtussen al achter de bergen en ik moet 'de boodschap' nog brengen. Ik val direct met de ontnuchterende boodschap in huis: "Op deze manier zal het niet lukken. We moeten nu, vanavond of morgenvroeg beslissen hoe we als groep met die situatie gaan omgaan en elkaar helpen, met alternatieve routes, of dat we zonder haar verder gaan." De groep beslist om ervoor te gaan. We beslissen direct wie op dag twee zich opoffert en op dag twee beslissen we over dag drie.

Er ligt nog veel sneeuw in de bergen, wat verschillende cols moeilijker maakt. En trager. Op dag drie was iedereen die meeging het erover eens dat die etappe onmogelijk was geweest voor onze jonge meid. "Oef, ik voel me gesterkt in mijn beslissing." De groep gaat ontzettend goed om met de situatie. Iedereen doet zijn deel om het te doen slagen. Zij die de kortere route doen, beginnen al water uit het meer te filteren, snijden groentjes, koken soep, zodat de anderen hun tent kunnen opzetten. Twee deelnemers komen na die korte route de groep nog tegemoet om een stuk gewicht over te nemen.

De charme van bergwandelen is genieten van de mooie uitzichten en meren. Als begeleider moet je erover waken dat de tocht niet zodanig zwaar is dat het genieten erbij inschiet.

Aan het einde van dag vier komen we terug in de bewoonde wereld. Een gezellige Italiaanse refuge. Na 4 dagen met zware rugzak en slapen in tenten, is die refuge ideaal om even een terrasje te doen, een frisse douche en even te bekomen. Helaas zat dat er voor mij niet in. Ik moest aan de bak. Op een kleine twee uur tijd moest ik alle mogelijke alternatieven proberen uit te zoeken. Dag vijf en zes zou  ze nog meekunnen, maar dan zit ze vast. Kan ze dan terug afdalen nar deze refuge en van hier met openbaar vervoer tegen dag ach aan de Franse kant van de Alpen geraken, en zo ja, wat kost dat, waar trein, bus, taxi? Die denkpiste werd me uit het hoofd gepraat door de uitbaters. Onmogelijk. Snel ook even contact opnemen met het kantoor in België om te vragen wat er financieel kan en wie welke kosten draagt. In die twee uur tijd -bij het avondeten zou ik een beslissing moeten hebben, want na het eten vliegen sommigen misschien direct in hun bed, of in de biertjes- zou ik ook elke deelnemer even individueel willen spreken over hun gevoel, hoe zij de groep aanvoelen. 8 individuele gesprekken, bovenop dat hele geregel. Samen met de uitbaters van de refuge komen we tot een plausibele oplossing. Op dag zeven kan zij een andere richting uit dan de groep en van daar naar een andere refuge, ook al in Frankrijk, en van daar is het niet ver naar de aankomstplek van dag acht. Een oplossing lijkt in de maak. Maar nu komt er nog een tweede heikel punt. Onze benjamin van de groep kan ik toch niet alleen naar daar sturen? Er moet iemand mee. Voor mij was het wel duidelijk wie dat zou worden. Er was één deelnemer die elke dag zelf had gekozen om de korte route mee te doen, en bij de facultatieve beklimmingen stuurde hij zijn kat wegens hoogtevrees of schrik om de groep op te houden. Ik kan me niet inbeelden dat iemand anders z'n laatste twee dagen zou moeten opofferen, dus beslis ik dat hij ons ook zal verlaten na dag zes. Ik ben behoorlijk overtuigd dat hij wegens hoogtevrees dag zeven niet zal aankunnen als dat hij de meest voor de hand liggende persoon is om met onze jonkie mee te gaan. 

Goede of slechte daalcapaciteiten kunnen een grote tijdswinst of - verlies opleveren, maar pas echt onmisbaar wordt het als de weersomstandigheden gaan tegensteken.

Ik breng aan de twee bewuste personen de boodschap dat ze na dag 6 de groep moeten verlaten, dat er ander logement voorzien is, dat ik bijna alles geregeld heb, maar niettemin valt de boodschap zwaar. Het avondeten verloopt in geen al te best sfeertje. Na het eten leg ik de hele situatie verder uit aan de groep in de hoop dat de boodschap wat kan landen. Gelukkig, ze landt.

Dag vijf en zes worden nog samen afgelegd, met de voltallige groep, in een fijne stemming. Tegen dag zeven zijn de plooien glad gestreken en 's ochtends zeggen we met de groep vrolijk "tot morgen" tegen de twee 'verlaters'. 's Avonds aangekomen in de berghut verneem via de vaste lijn ik dat de twee anderen ook goed gearriveerd zijn in hun berghut (The dutchies ne parler pas de France :-) ) Op de slotdag komen de twee verloren schapen op eigen houtje teruggewandeld richting vertrekplaats van dag één en we drinken met z'n allen een verfrissen glas (of eten een ijsje) op het terras. 

Wanneer we na de lange rit daags nadien thuiskomen en een deelnemend koppel zegt "wij gaan nog even naar't frituur" duurt het niet lang vooraleer alle anderen hebben beslist mee te gaan. Ouders komen ook naar het frituur en ik denk "Phoew, wat een opluchting, het was een superplezante week en groep, niet iedereen heeft de geplande route gedaan, maar iedereen is heelhuids thuis geraakt. En het feit dat ze hier allemaal samen nog blijven hangen in't frituur, zegt heel veel over hoe ze als groep omgegaan zijn met de situatie. Ik vond het een heel pittige trip op gebied van beslissingen en verantwoordelijkheid, maar ik denk dat ik het er goed vanaf heb gebracht.

Let's call it an office with a view :-)